شرم حضور

ز آبشار نگاه تو نور می بارد

به جای اشک ز چشمت بلور می بارد

دل از خیال تو روشن شود به ظلمت شب

چو نور ماه که از راه ور ببارد

لبت ز تابش دندان ستاره بارانست

ز خنده های تو باران نور می بارد

چه دلنواز نگاهی که وقت دیدن تو

ز چشم آینه شرم حضور می بارد

دهان به خنده ی شیرین اگر بگشایی

به جان مردم غمگین سرور می بارد

کجاست دیده ی موسی که بنگرد شب ها

هنوز شعشعه از کوه طور می بارد

به لطف طبع تو نازم که با عنایت دوست

ز واژه ی شعرت شعور می بارد

ظهور شعر تو بر ذهن نازک اندیشان

هزارها سخن نو ظهور می بارد

مهدی سهیلی